[تاب می‌خورم. هربار که بالا می‌رم چشاتو می‌بینم و عمیق نفس می‌کشم. شالمو باد برده.]

برای کِی بود این؟ چند هزار سال پیش بود؟ مابین کدوم رفتن و برگشتن بود که دیدیم دیگه هیچی سر جاش نیس؟

مقصر من بودم؟

مقصر کتاب‌های نخونده‌ای بود که سال‌ها پیش با وسواس بیمارگونه‌ای دونه دونه‌شون رو از بین قفسه‌ها برداشته بودیم و برنامه‌ها داشتیم برای خوندنشون.

مقصر شیر آب بود که نصف شب‌ها صدای چکه‌ش تو رو می‌کشوند تا آشپزخونه و روز که می‌شد تن خسته و خواب‌آلودت روی سرامیکای سرد منو به گریه می‌انداخت.

مقصر زن هم‌سایه بود که روزهای سه‌شنبه سیب تعارفت می‌کرد. سیب نذری!

مقصر اون شاعر لعنتی بود که من تو سفرهای کوتاه یه ساعته شعرهاش رو بلند بلند می‌خوندم و تو می‌گفتی که هیچ نمی‌فهمی!

مقصر اون گلدون پر از نقش ماهی بود که افتاد و شکست، اون فرشته‌ی گچی بود که افتاد و شکست، اون نعلبکی قرمز بود که افتاد و شکست. اون لیوان شیشه‌ای پر از دوغ و نعنا بود که افتاد و شکست…

مقصر انگشتای تو بود و اون نور نئون لعنتی که پخش می‌شد تو صورتت

مقصر شیشه‌های سرتاسری خونه‌ی مادرم بود که تو اردی‌بهشت جوری کدر و مات شده بودن که تو آسمون آبی اون روز رو ندیدی.

مقصر تموم خاطراتی هستن که یه روز صب گفتی از ذهنت پریدن و رفتن.

مقصر من نبودم.

من نبودم.

بودم؟

تصمیم دارم شیرجه بزنم تو آدما و تا خوب نفهمیدمشون بی‌خیالشون نشم. چرا؟

به سال‌های قبل که نگاه می‌کنم بزرگترین گنجینه‌م آدم‌هان

نمی‌خوام ناشناخته بمونن

حیفن

حیفم

یه بار هم که اومدیم دلمونو بگیریم گریه کنیم، این گربه نالیدنش گرفت…

حالا جهان تو مسیریه که من دوس دارم.

برای این اتفاق باید گریه کرد.

یک عمر

که کم هم هست

بنال گربه

بنال