موضع‌مون سکوت متواضعانه در برابر جهانه، سکوت همراه پذیرش و گاهن خواهش.
و بله اونی هم که از زیر ردامون زده بیرون تیزی سرد دشنه‌مونه
و تنها خدایان آگاهند که من در برابر جذبه‌ی جادویی “هیچ کاری نکردن” تا چه حد ضعیف و بی‌دفاعم.
صبحا خودمو توی لایه‌های حریر و ابریشم می‌پیچم و تا گردن تو دریای سلامت و مراقبت فرو می‌رم ،بعد شب‌ها با دشنه شکممو پاره می‌کنم و روده‌هامو می‌ریزم کف اتاق و حدقه‌های خالی از چشمم رو به روی جهان می‌بندم.
فیلم خوب و کم‌دیالوگی دیدم
چند تا ارتباط سبک و دلنشین داشتم
از کنار گره‌ها رد شدم بی‌اون که دست بهشون بزنم
حالا جهان تو راستای پاهام که ولو شدن رو میز، در حال صعوده
