دانسته‌های من اسم ندارن. برا همین نمی‌تونم فراخوانیشون کنم .
اسرای دائم الحبسی‌ان بی‌نواها
سخته باور جون سالم به در بردنم از تونل وحشت سوالای مامانم در مورد “ترشحات پا”م
وجود مداوم و بی‌شائبه‌ی کسی
همچون سنگ گوری که به گوری عمود شده .
محافظت و مراقبت دائم به علاوه‌ی سایه‌ی بالای سر و مالکیت مطلق
شانه‌هایم …
من بودم، حالا نه
آه ای صبح نچسب
آه
آه
آه ای سیب سرد روی میز و ای تن تمامن مورمورم
آه
آه
بانوی هولناکم …
وقتی به سیب‌های سبز و ترش گاز می‌زنید ، بانگ ِ “پس ما چی” ِ دوزخیان را نمی‌شنوید؟