بالقوه یعنی اون دو چشم پیر و سرد و آروم که از دهانه‌ی تاریک غار به جنب و جوش‌های بیرون خیره شده.
جستن‌ها و جوش و خروش‌ها رو می‌بینه ولی حتا پربسامدترین‌هاشونم خشی رو خلوتش نمی‌ندازه.
حقیقت همین رخوت و سکون و تاریکیه. باقی هم عطسه‌ی بز
زندگی شهری رو به شرطی ترجیح می‌دم که آخرین خونه‌ی شهر مال من باشه.
تو اوقات ملکوتی سبک شدن بیماریم به سر می‌برم. دو سه قدم بیشتر با شفای کامل فاصله ندارم و طبیعتن کبکم خروس می‌خونه و یه کم کر و کور شدم نسبت به جریانات اطرافم ولی خب اون ته‌مهای دلم یه دیگچه‌ی سیر و سرکه هم در حال جوشیدنه بابت تحولات انقلابی پیش رو.
انگار یه دست مخفی داره روی جنون تاریک و سردرگمم نور ملایمی پخش می‌کنه.
شاید در آینده نسیم خنکی که بوی گوسفند و زیتون وحشی بده، باز منو به امروز برگردونه
روزی که موازی سایه‌ی درختا دراز شده و خمیازه می‌کشه
نقشه‌های شیطنت‌آمیز و نشاط‌آوری تو سرمه و تصمیم دارم تا جایی که می‌شه روی یه پا جست بزنم و سکندری برم تو دل یه سری اتفاقات که اتفاقی نیستن و من برای برنامه‌ریزیشون شب‌های زیادی رو بی‌خواب بودم.
“نیمه‌شب‌های نهانی و مضطرب‌کننده‌ی روح
که رابطه‌ی علت و معلول گسیخته شده
و هر لحظه ممکن است چیزی از نیستی به‌در آید”
بله از یه همچو نیمه‌شبی زنده بیرون اومدم.
برای بیشتر موقعیت‌های حساس و جاودانه، امکان تمرین قبلی وجود نداره. آنن اتفاق می‌افتن و باید تو خوب از پس‌اش بربیای. سخت! سخت!
نمی‌شه چیزی رو عریان دید
نمی‌شه تو ابر، فقط ابر و تو کوه فقط کوه رو دید
ما ناگزیریم از دیدن با چشمان نیاکانمون
ناچاریم از هضم کردن هرچیز به همراه هاله‌های نمادین و استعاریِ دورش
میوه‌ی خلوص درست رو همون شاخه‌ایه که دست بشریت ازش کوتاس
خیلی کوتاه
اگه بخوام حکم کلی بدم که می‌گم اولا (O’la) اینه که آدم حد نگه داره و پاشو از گلیمش درازتر نکنه
ولی خب انکار هم نمی‌شه کرد که گاهی مرز رو می‌شکنی و پیش می‌ری و می‌بینی که داره قشنگ می‌شه
لذت به پشت سر خود نگاه نمی‌کند.