می‌دونس اگه شروع کنم دیگه نمی‌تونم ول کنم، ولی کار رو رسوند به جایی که مجبور شدم بچه یتیم ِ مادرمرده رو آخر کوچه خفت کنم و ازش اطلاعات بگیرم. زار می‌زد بدبخت

رفتم خونه‌ی پروانه ، نشستم لب پنجره و انگار که تو محضر کشیش کلیسا باشم همه چیو اعتراف کردم. پروانه گفت تقصیر من نیس. گفت هرکی بود همین کارو می‌کرد. گفتم باشه

رفتم حموم تنم رو یه لیف اساسی کشیدم، دندونامو مسواک زدم، نون کپک‌زده و شیر تاریخ‌گذشته و چن تا دونه خیار وارفته رو ریختم دور، بعدشم کلید رو بردم دادم به همسایه طبقه دوم و زدم بیرون

تو اتاق پشتی خونه‌ی مامبزرگمم الان. صدای خرخر کولر میاد ولی سرماش نه. دستمو می‌کنم تو یقه‌م ، لای سینه‌هام خیسه از عرق. می‌گم مامبزرگ بخدا همین دو ساعت پیش حموم بودم. می‌گه اگه نامحرم ببیندت جات تو ته جهنمه. اینو می‌گه و چادرنمازشو می‌کشه روم تا زیر چونه. کمی نگام می‌کنه، بعد انگار که راضی نشده باشه می‌کشدش تا بالای سرم.

دنیا سفید می‌شه

برخی هم انگار موظفن جهان رو طبق کلیشه‌ها جلو ببرن. تا چیزی به چشمشون بیاد که خارج از کلیشه‌هاشونه سریع دس می‌جنبونن و می‌ذارنش سر جاش.

در عین این که انکار نمی‌کنم همچین موجوداتی برای ادامه‌ی بقای حیات ضروری هستن ، ولی نمی‌تونم هم با هر بار دیدنشون عق نزنم و  بالا نیارم.

دستمون به هیچ شاخه‌ای نرسید ولی تا جایی که می‌شد قد دراز کردیم و زورهامونو زدیم.

حال خوشی ندارم ، نوشتن بعیدترین کاریه که می‌تونستم بکنم ولی چاره‌ای ندارم

حالا که کیلومترها دورم ازتون، که بدن‌های آش و لاشتون زیر نور پرسخاوت خورشید در حال فرسایشه و آسمون پره از پرنده‌هایی که سنگ به منقارشون دارن، نفس کشیدن سخت‌ترین کار ممکن به نظر میاد

نمی‌تونم زیاد سرپوشیده حرف بزنم

نمی‌تونم دردمو به کسی بگم

تنها موندم و این استعاره برنمی‌داره

[ آهوی رمیده رو شکار کردم]

و این شروع نبرد من با منه

به امید پیروزی

به امید شهادت

تعجب می‌کنم از عبور اعتقادات ِ روزها به شب

از انتقال خاطرات از شهری به شهر دیگه

از این‌که سینه‌های تازه جوونه زده‌ی دخترک‌ها، تو دریا هم باهاشونه

تعجب می‌کنم از این‌همه تداوم تو جهانی که گسیختگی حاکم مطلقه