تو !
تو!
تو صبح روزی هستی که شب قبل‌اش برف سنگینی باریده و همه‌ی راه‌ها بسته شده.
تو اون روز سرد و ساکتی که سرشار از آسودگی و بی‌خبریه.
تو اون وقتی هستی که آدم حس می‌کنه برای انجام هر کاری به اندازه‌ی کافی وقت داره.
تو بغل‌کردنی‌ترین صبح یخ‌زده‌ای که پشت پنجره واساده … سفید و درخشان :)
همه «تو» ها موظف ان یک همچین تعریفی از خودشون تو چمدونشون داشته باشن.
هوم. از اون چیزاس که اگه نباشه، جای ِ خالی ِ نبودنش خیلی حس می‌‌شه
خیلی خوب بود این پست